Ang Kaharian ng Kawayan

Ito ang aking opisyal na entry para sa Saranggola Awards, handog sa inyo ni Mineas, ang reyna ng kuwento:

 

Ang Kaharian ng Kawayan

ay apat na magkakaibigan sa kuwentong ito, sila Malikh Malikhain, Lino Matalino, Sinang Usisera, at si Kaloy Makakalikasan.

Si Malikh, ay kilala sa paggawa ng mga bagay na mapakikinabangan, kaya nga lang ay nasasayang ang ilang bahagi ng mga bagay na ginagamit niya, halimbawa: kung nais niyang gumawa, pumuputol siya ng isang buong puno para makabuo ng isang kuwaderno.  At hindi niya pinapalitan ang mga punong kanyang pinuputol.

Si Lino naman ay marunong gumawa ng paraan sa mga bagay bagay, ngunit madalas siyang mag aksaya ng tubig, katulad ng sa paglilinis, ay hinahayaan lang niyang umaapaw ang tubig sa kanyang baso, o ang kanyang balde at nasasayang ang mga ito.

Kilala sa pagiging matanong si Sinang, mahilig siyang mag usisa sa mga bagay na ginagawa ng kanyang mga kaibigan o kahit sinong tao na gusto niyang makaalam ng bagong impormasyon.

At si Kaloy naman ay nakilala sa kanyang pagiging masinop, at mapag-alaga sa kalikasan.

Isang araw, may isang diwata ang nagpakita sa apat na magkakaibigan.  “Kailangan ko ang inyong tulong!!!” wika niya, “Ako si Diwatang Pina mula sa Kaharian ng mga Kawayan, sa aming kaharian, ay mayroong nagbabadyang panganib! -Si Bondoy, ang isang halimaw mula sa karagatan ay nagbabadyang atakihin ang aming mumunting bayan.

“Maari ba kayong tumulong para mapaghandaan namin ang mangyayaring pag-atake ni Bondoy?” ito ang pagmamakaawa ni Diwatang Pina.

“Maaari akong gumawa ng mga sasakyan at kasangkapan, upang makatulong sa inyong paghahanda.” wika ni Malikh.

“Ako naman ay tutulong sa pag-iisip ng mga paraan para makaiwas tayo sa mga posibleng panganib.” alok ni Lino.

“Ako naman ay kakalap sa ng mga impormasyon tungkol kay Bondoy, at sa mga kaya niyang gawin upang  mapaghandaan natin.”, sabi naman ni Sinang.

“Tutulong na lang ako, kung anu pang mga kailangang gawin”, ito na lang ang itinuran ni Kaloy, nang maisip niyang wala na siyang halos maitutulong, dahil kayang gawin ng kanyang mga kasama ang lahat.

Natuwa ang diwata sa apat na magkakaibigan kaya sa isang senyas lang ng kanyang mga kamay, ay napunta na sila sa isang mahiwagang kaharian, ang Kaharian ng Kawayan.  Doon sa kanila tumambad ang isang napakalawak na lupain, mayroon maliit na pamayanan, at sa paligid nito ay maraming malalaking puno ng kawayan, at hindi pangkaraniwan ang mga laki at tibay ng mga ito.

Ipinakilala ng diwata kay Reynang Pili ang kanyang mga kasama, at nangako naman ng gantimpala ang reyna sa apat na magkakaibigan, sakaling malampasan ng kanyang mga sinasakupan ang darating na pag-atake ni Bondoy.

“Maari ninyong gamitin lahat ng mga yamang likas ng aming kaharian, upang magawa ang lahat ng dapat gawin.  Inalagaan namin ang mga yamang likas na nandito, upang sa pagdating nang panahon, ay kami naman ang kanilang alagaan.” ito ang utos ng Reyna ng Mahiwagang Kaharian.

Agad namang kumilos ang apat na magkakaibigan.

Si Sinang ay agad lumikom ng impormasyon tungkol kay Bondoy at sa kaniyang mga kawal, “Napag-alaman kong hangin at tubig pala ang kapangyarihan ng halimaw na si Bondoy!  Bumubuga siya ng malakas na hangin, upang matangay ang sino mang haharang sa kanya, at nagdadala rin siya ng maraming na tubig upang agusin lahat ng makikita niya sa daan.” ito ang kanyang inulat sa mga kaibigan.

“Magaling!” sabi ni Malikh.  “Ngayun ay alam na natin ang dapat gawin.  Gagawa tayo ng malalakas na bubong, at mga bangka, upang mapaghandaan ang lakas ng hangin at tubig na dadalhin sa atin ni Bondoy.  Agad na humingi ng tulong si Malikh sa mga kawal ng Reyna, at nagpuputol kaagad sila ng maraming mga puno ng kawayan, upang gawing mga bubong at bangka.  At katulad ng dating ugali ni Malikh, maraming mga puno ng kawayan ang nasayang.

“Huwag mong putulin ang puno!” tutol ni Kaloy kay Malikh.  “Kapag pinutol mo ang mga  kawayan, mawawalan ng puno ang poprotekta sa lupa, at maaring gumuho o bahain ito pag dumating ang maraming tubig.

“Huwag mo nang intindihin yun!”  wika ni Malikh, “Marami naman tayong gagawing bubungan at mga Bangka, mas makakatulong ang mga kasangkapan ito para sa atin.

“Kung tubig ang kapangyarihan ni Bondoy, mas makabubuti yatang patuyuin natin ang ating mga ilog!” ito ang itinuran ni Lino.  “Sa ganitong paraan, ay walang magagawa ang kapangyarihan ni Bondoy, dahil wala siyang makukuhang tubig para ipanlaban sa atin!  Magtira na lamang tayo ng sapat upang inumin.”  Agad namang kumuha nang pansalok ang mga kawal at sinimulang itapon ang tubig na laman ng kanilang mga batis, at ilog.

“Huwag ninyong tanggalan ng tubig ang mga ilog!”, mariin ulit tumanggi si Kaloy sa plano ni Lino, kapag nawalan ng daluyan ang mga tubig sa mga ilog at batis, maaring kumalat ang tubig na dadalhin ni Bondoy kung saan saan, at maaaring bumaha sa buong bayan.”

“Kapag walang tubig sa buong bayan, walang tubig na babaha, Kaloy.” Iyan naman ang sinagot ng matalinong kaibigan niya.

Maraming nasayang na puno at tubig sa dahil sa paghahanda ng kanyang mga kaibigan.  At bagamat hindi sang-ayon dito si Kaloy, ay pinili na lamang niyang lumagi sa isang lugar sa gubat na, at iningatan na lamang niya ang ilang mga puno ng kawayan, at hindi niya hinayaan na masama ito sa ginagawang bubong at bangka nila Malikh.  Nag-ipon din siya ng tubig mula sa mga ilog at batis, bago pa man ito matuyo, at ang naipong tubig ang kanyang gagamitin na pandilig sa mga iniingatang kawayan.  Nakita ito ni Sinang, ngunit dahil sa akala niyang wala itong halaga, ay hindi niya iniulat sa ibang kasama.

Lumipas ang isang linggo, at dumating na ang araw na kanilang pinaghahandaan.  Malaking bahagi ng kanilang gubat ang nakalbo, dahil sa mga punong pinutol nila Malikh upang gawing mga bubungan, at mga bangka.  Natuyo na rin ang kanilang mga batis at ilog dahil sa ginagawang pagtatapon nila Lino at ng mga kawal sa tubig.

At dito nagsimulang sumalakay si Bondoy. Tama nga ang mga bagay na inulat ni Sinang: Isa siyang napakalaking at napakalakas na halimaw, bumubuga siya ng pagkalakas-lakas na hangin, sa sobrang lakas ng hangin ay natangay kaagad ang mga matitibay na bubong na ginawa nila Malikh at ng mga kawal ng Reyna.  Nanlumo si Malikh, dahil kahit na sobrang tibay ng kanyang mga ginawang bubungan, ay nabuwag pa rin ito ni Bondoy, hindi nagawang proteksiyonan ng mga bubungan ni Malikh ang mga naninirahan sa Kaharian ng Kawayan.

Mas nagulat sila sa mga sumunod na ginawa ni Bondoy.  Humila siya ng mga tubig mula sa dagat, at hinatak niya ang mga ito upang bahain ang buong kaharian.  At dahil sa maraming puno ang mga naputol nila Malikh, wala nang mga puno ang sumipsip ng tubig.  Wala na ring dadaluyan ang mga tubig baha na ito, dahil isinara na rin nila Lino ang daluyan ng tubig, tulad ng ilog at batis.

Lumubog sa baha ang malaking bahagi ng Kaharian ni Reynang Pinas, ngunit hindi ang bahagi ng gubat na inaalagaan ni Kaloy.  Hindi ito tinablan ng hanging ibinubuga ni Bondoy, dahil yumuyuko lang ang mga kawayan sa mga malalakas na hangin.  Maging ang tubig-baha ay sinisipsip lamang ng ugat ng mga punong ito.

“May isang bahagi sa gubat ang inaalagaan ni Kaloy!” ito ang naalala ni Sinang, “Hindi iyon aanurin ng tubig baha.”

Agad nag-utos ang Reyna na dalhin ang lahat sa bahaging iyon ng gubat.

Agad namang nagsipuntahan doon ang lahat ng naninirahan ng kaharian.  Ang malaking bahagi ng bayan na nawalan ng puno ay nakita nilang lumambot ang lupa, dahil wala na ang mga ugat ng puno na sumusuporta dito.  Wala na din ang mga ilog na dating daluyan ng tubig, inagos ng tubig baha ang lahat ng mga bahay.  At dahil na din sa malambot na lupa, ay nadulas sa kanyang tinatapakan si Bondoy, at tumilapon siya pabalik sa dagat kung saan siya nanggaling.

Laking tuwa ng mga naninirahan sa kaharian ng makita nilang nawala na ang higanteng halimaw.  Ngunit nalungkot sila ng makita ang kinahinatnan ng malaking bahagi ng kanilang kaharian.  Marami sa mga bahay ay inagos ng tubig baha, ang ilan naman ay nababad sa putik.

Ang maliit na bahagi ng gubat na iyon ang tanging nagligtas sa kanila mula sa kapahamakan, at iyon ay ang bahaging inalagaan ni Kaloy.

Nagpasalamat ang Reyna sa ginawang iyon ni Kaloy, at binigyan silang apat ng mga ginto bilang gantimpala.  Ngunit higit sa mga gantimpalang kanilang tinanggap ay ang mga aral na kanilang natutunan mula sa nangyari:

“Hindi na ako ulit magpuputol ng puno, at papalitan ko na ang mga punong pinutol ko.” Lubos na nagsisi na sinabi ni Malikh.

“Hindi ko na rin hahayaang mag-aksaya ng tubig, upang hindi masira ang tamang pinagdadaluyan nito.” ito naman ang sinabi ni Lino.

“Higit sa paglilikom ng impormasyon, ako’y kikilos na lamang para mas makatulong sa pag-aalaga ng likas na yaman.” ito naman ang natutunan ni Sinang sa mga nangyari.

At nang makabalik na sila sa tunay na mundo, doon nila naalala ang mga katagang sinabi ng Reyna ng Kaharian ng Kawayan:

“Inalagaan namin ang mga yamang likas na nandito, para sa pagdating nang panahon, ay kami naman ang kanilang alagaan.”